Wilfred gaat langs bij een nieuwe briefschrijfster. Sandy heeft vier katten en een hond: een echte dierenvriend. ‘Het is altijd gezellig als je thuiskomt,’ zegt ze tegen Wilfred. Ze kletsen wat over de honden, over werk en over hoe laat Sandy sliep vannacht. Wilfred is moe. ‘Hè hè…’ Hij speelt wat met de hond. ‘En wat is de planning voor vandaag?’ Ze gaan lunchen, een rondje lopen en kijken hoe het dorp is. ‘Komt goed. We maken de middag wel vol.’
Kitty vertelt Jan dat ze zijn foto en filmpje zag, en dacht: leuk. ‘En dit is hem nou, in levenden lijve…’ antwoordt Jan. ‘Ja,’ zegt Kitty, ‘niet meer en niet minder! Je hebt in ieder geval blauwe ogen.’ Jan kijkt Kitty aan. ‘Ja maar dat zie ik zelf niet.’ Kitty vertelt Jan dat ze hem heel graag wil leren kennen, want: niet geschoten is altijd mis. ‘Zeg ik ook altijd’, antwoordt Jan. Hij laat het allemaal maar over zich heen komen. Samen gaan ze een rondje lopen met de hond. Gelukkig heeft Jan sneakertjes aan, dan komt er geen zand tussen zijn tenen.
