Het vluggertje
Als ik op zondagochtend om zeven(!) uur gepikt en gedreven in m’n auto stap, vraag ik me in gemoede af waarmee ik bezig ben. Ben ik degene die vijf weken geleden vrijwillig een brief heeft geschreven naar Boer Zoekt Vrouw? Maar ja, iedereen heeft wel eens een vlaag van verstandsverbijstering en gedane zaken nemen ook in dit geval geen keer, dus: op naar de BzV speeddate!
Het is maar goed dat ik van een levenswijze collega heb geleerd dat je de tijd die je schijnbaar nutteloos doorbrengt met wachten moet zien als verpozen, want anders was dit voor 95% een verspilde dag geweest.
Negen verbijsterende gezichten
In die tijd heb ik gegeten, gedronken en gelachen met – en in enkele gevallen om – mijn lotgenoten. Het mooiste verpoosmoment was toen één van mijn lotgenotes terugkwam van haar speeddate met onze boer.
Ze gaat met een diepe zucht zitten en meldt vervolgens zonder een spier te vertrekken: “Jullie kunnen wel naar huis, hoor. Hij zag me en zei: jij bent ‘t helemaal. Ik hoef de rest van de vrouwen niet meer te zien.” Het is jammer dat de camera die negen verbijsterende gezichten niet heeft vastgelegd. Daarna vertelde ze dubbel van ’t lachen dat ze hem nog helemaal niet had ontmoet, omdat de belichting opnieuw moest worden afgesteld en ze nog een half uur bij ons kon wachten.
En dan was er natuurlijk mijn eigen vijf minuten durende speeddate met de man van mijn keuze en visa versa. Gewapend met zendermicrofoon en mijn meest innemende glimlach ging ik de huiselijke kamer in waar hij op me wachtte.
Nadat we ons aan elkaar hadden voorgesteld en ieder in de uiterste hoek van de ruime driezitsbank was neergestreken, was zijn openingszin: “Jij hebt zeker ook niets te vragen?” Het is maar goed dat ik mezelf doorgaans vrij grondig voorbereid op ongewisse situaties waarvan ik vermoed dat ze gaan komen. “Nou, toch wel”, zei ik dus en stak vol enthousiasme van wal.
Gevreesde keuzemoment
Gedurende de dag wist ik met toenemende zekerheid dat ik door was. Gewoon, intuïtief. Tijdens het door de deelneemsters o zo gevreesde en voor de kijkers o zo heerlijke keuzemoment van die dag, sloeg de twijfel toch kort toe.
Mijn boer had al drie dames geselecteerd en ik stond nog bij de zittenblijvers. “Het gaat me toch niet gebeuren dat jij me hier laat staan, hè kerel?”, dacht ik, kennelijk net op tijd. Want vervolgens noemde hij mijn naam en kon ook ik op naar de volgende ronde. Gelukkig maar, want ik had tijdens onze zeer korte ontmoeting op deze dag de wederzijdse chemie bespeurd die ik tijdens de voorsteluitzending al eenzijdig had vermoed. Cry wolfe! En dan te bedenken dat ’t nog volle maan moest worden…
Marja
