Op de boerderij
Ik ga op reis en ik neem mee … m’n klompen. Nee, niet speciaal voor de gelegenheid gekocht. Ik loop er namelijk al jaren op. Verder de nodige varkensgeurbestendige kleding en natuurlijk m’n meest stralende humeur. En nu maar hopen dat dat genoeg is om ’t tot de laatste Boer Zoekt Vrouw-logeerdag uit te zingen, want ik wil Gerard toch echt langer dan één dag meemaken.
Overigens heb ik me wel voorgenomen om bij tekenen van overduidelijke partnerongeschiktheid –zoals seksistische uitlatingen, om maar een naamloos maar voor velen ongetwijfeld herkenbaar voorbeeld te noemen uit de vorige BZV-reeks – mezelf aktief te betitelen als afvaller.
Drie matrassen
Na aankomst op de boerderij krijgen we de verwachte rondleiding door het bedrijf. Tjonge, wat ’n hoop varkens bij elkaar. Terug in huis laat Gerard zien dat hij ons voor de nacht wil onderbrengen in de twee slaapkamers van zijn voor deze gelegenheid afwezige zoons. Gelukkig had ik die situatie al voorbereid, want als er één manier is om de knuppel in ’t spreekwoordelijke hoenderhok te werpen, is het wel door drie vrouwen in twee kampen te verdelen.
Aan creativiteit blijkt het m’n lotgenoten echter niet te ontbreken, want voor Gerard ’t weet liggen de drie matrassen op zìjn slaapkamer. Niet de oplossing die ik nou direct in gedachte had, maar zoals wel vaker heiligt het doel ook nu weer de middelen. En Gerard protesteert niet, dus: geregeld!
Geen gekift of ellenbogenwerk
Ik merk best gespannen te zijn deze eerste logeerdag, maar de sfeer onderling maakt ’n hoop goed. Die is namelijk opperbest. Geen gekift, verstilde kilte of ellebogenwerk, zoals toch nog wel eens is voorgekomen op een enkele boerderij. Bij ons verloopt ’t contact positief en open. Tot op zekere hoogte dan, want Gerard mag uiteraard geen blijk geven van zijn eventuele voorkeuren. Van die taak kwijt hij zich bijzonder goed door zijn aandacht gelijkelijk over ons drieën te verdelen.
Verbaal noch nonverbaal is iets uit hem op te maken. En toch voel ik tussen Gerard en mij wat gebeuren als we elkaar aankijken. Wij wisselen volgens mij meer uit dan alleen een blik. De opzet van het programma weerhoudt mij er echter van Gerard daarover te polsen. Ik wil hem niet in ’n nog lastiger parket brengen dan hij misschien al zit.
Dientengevolge zit ik er wel mee … zucht. Wie bedenkt er dan ook aan zoiets mee te doen? O ja, dat was ikzelf. Blond hè! Toch steunend dat mijn lotgenoten donker(der) van haarkleur zijn.
Marja
