Zo zeker als ik er tot nu toe van was steeds ’n stap verder te komen bij Gerard, zo zeker was ik er op de laatste logeerdag van dat hij uiteindelijk niet voor mij zou kiezen. En dit keer had ik er niet eens ’n sanitair intermezzo bij het BzV-tegeltje voor nodig om tot die intuïtieve conclusie te komen. Ik voelde het op m’n klompen aankomen.
Teleurgesteld? Jazeker. Het had mijn ego erg goed gedaan om tijdens het finale keuzemoment vol gepassioneerde overgave “MARJA!” uit Gerards mond te horen. Daar was het woordje “sorry” dat ik uiteindelijk kreeg toch wel ’n heel slap aftrekseltje van.
Stad onveilig maken
Of ik me afgewezen voelde? Dat niet. Gerard kiest niet voor mij en nogmaals dat vind ik heus jammer. Ik had graag samen met hem zo’n Europese stad onveilig willen maken. Maar zijn keuze maakt van mij niemand anders. Ik blijf wie ik ben, niets meer en niets minder.
Nou, eigenlijk wel iets meer. Want doordat ik mezelf heb durven laten zien aan Gerard (en zo’n slordige 4,5 miljoen anderen, slik), heb ik ook wat overwonnen. Namelijk de angst om mijn kwetsbaarheid te durven tonen. Dat is mijn persoonlijke, pure winst.
Over winst gesproken: ook die van de KRO trouwens, want zo werd het emo-TV-gehalte wèl lekker opgeschroefd en dat leidt weer tot kijkcijferwinst.Al met al ’n typisch geval van een win-win situatie.
Ken ik u niet van tv?
Buiten de deur draait mijn dagelijks leven de laatste maanden bijna helemaal om BzV. Niet dat ik daar zelf voor kies, hoor. Wel voor het meedoen aan het programma, natuurlijk, maar niet voor de reacties die ik krijg van anderen. De rechtstreekse benaderingen zijn eigenlijk altijd prima.
Die variëren van: “Ken ik u niet van tv, uit BzV? Vind ik toch zoooo’n eeeeenig programma!”, of: “Nou, ik had voor jou gekozen, hoor meid!” tot een meelevend “Hoe gaat het nu met je?” (met de bijbehorende troostende maar desalniettemin vreemde arm om m’n schouders) aan toe.
Tijdelijke BN-er
Mensen vergeten kennelijk dat ik wel al wekenlang op zondagavond bij hen in de huiskamer kom, maar dat dit andersom niet het geval is. In de supermarkt wordt ondersteuning gevraagd bij de kassa waar ik sta en vervolgens schaart het voltallige personeel zich om mij heen om te vragen “of ik het ben”. Ja, duhuuuuh. Of dachten jullie Barak Obama? Niet vragen, niet vragen! Je weet maar nooit… Dus toch weer glimlachend m’n spaarkaart overhandigd.
Lastiger zijn de aangapers, de elkaar-aanstoters en de fluisteraars met hun net te hard uitgesproken: “Zag je die vrouw? Die lijkt sprekend op die ene blonde uit BzV”. Ze denken kennelijk dat TBN-ers (ik beschouw mezelf maar als een Tijdelijke BN-er) hardhorend zijn. En nu ik er nog eens over nadenk: ieder nadeel kent toch echt z’n voordeel!
Marja
