Nou meiden, het kabinet is niet het enige in de afgelopen maand dat gevallen is.
De voorbereidingen van het nieuwe graas- en maaiseizoen waren in volle gang. Er moest stront gemixt en gegierd worden. Slootranden, hekken en stekken werden waar nodig gerepareerd om het weiland klaar te maken voor de koeien. De lammerij bereikte onderhand z’n hoogtepunt, pinken werden van de winterstalling naar huis gehaald, kortom: na een lange periode van relatieve rust was het plotseling een drukte van belang op en rond de boerderij. Daarnaast was het in het gemeentemuseum van Harlingen waar ik werk ook bepaald niet rustig vanwege alle activiteiten rondom het Nationale Museumweekend en maar liefst twee nieuw te openen exposities.
“Wat moet een boer nou toch in een boom?”
Op de zaterdag van het ongeluk was ik dan ook niet thuis. Tegen de tijd dat Jan’s oudste broer Fekke mij in het museum wist te bereiken, was Jan al door de ambulance naar het ziekenhuis in Sneek gebracht. “Niet schrikken, maar Jan is uit een boom gevallen,” was het eerste wat ik Fekke hoorde zeggen. Jan? Boom? Ik probeerde een beeld te vormen van wat hij zei.
“Wat moet een boer nou toch in een boom?!” was mijn verbaasde eerste reactie. Fekke legde mij uit dat Jan en hij bezig waren met het afzagen van wat takken en dat Jan plotseling naar beneden viel. Omdat hij op zijn rug terecht kwam en even buiten bewustzijn was geweest, had Fekke de ambulance gebeld. “Geen zorg, hij is buiten levensgevaar en lijkt verder goed. Maar ga toch maar zo snel mogelijk naar hem toe.”
Na uitgebreid onderzoek bleek Jan niets gescheurd of gebroken te hebben. Wat op zich al een wonder is, als je beseft van hoe hoog hij is gevallen. Maar omdat door de klap zijn hele inwendige systeem even helemaal stil was komen te staan, is hij toch een paar dagen opgenomen geweest. En hoewel het weer op gang komen van alles met veel pijn en moeite gepaard is gegaan, zijn wij nog steeds elke dag dankbaar dat het niet veel erger is afgelopen. Want dat had makkelijk gekund.
Vol aan de bak
Dat mijn boer een grote bikkel is, wist ik natuurlijk al. En dat ben ik me alleen nog maar meer gaan beseffen in die eerste week dat hij in het ziekenhuis lag. Want ja, leg de koeien maar uit dat de boer eventjes niet komen kan. En dat ze hun melk, stront en kalfjes zolang dus maar op moeten houden. Daar tonen die dieren totaal geen begrip voor. De boerenhulp deed dat gelukkig wel, en twee keer per dag kwam er dus iemand melken.
Daarnaast moest ik natuurlijk vol aan de bak. Uitmesten, kalfjes voeren, poep schuiven, kuil geven: gewoon alles wat er buiten het melken te doen valt. Ik had al snel zo’n spierpijn, dat mensen die mij zagen lopen zich hardop afvroegen wie van ons twee nu eigenlijk uit de boom was gevallen.
Halverwege die eerste week stond ik bij onze garage in Makkum. Toen ik de pompbediende vertelde dat Jan uit een boom was gevallen, liet hij van schrik bijna de slang uit de tank vallen. “Wat moet een boer nou ook in een boom?!” was zijn oprecht verbaasde eerste reactie. Grappig toch? Dat een nieuwsbericht soms door verschillende personen op exact dezelfde wijze verwerkt wordt?
Nu, bijna drie weken later, is Jan bijna helemaal opgeknapt. Hij melkt sinds een paar dagen weer zelf, en afgelopen woensdag hebben we samen, met enige vertraging, eindelijk de koeien naar buiten gedaan. Een prachtig gezicht moet dat zijn geweest: twee stijve harken achter een hele kudde dartelende en huppelende koeien.
Esther, Femke, natuurlijk komen we deze zomer even boeren en buurten bij elkaar, wat een geweldig idee! Maar….eerst die Boer zoekt Vrouw LIVE dag in Vilsteren. Wij hebben er zin in! Jullie komen toch ook?
Liefs weer,
Pauline
