Nou, dat was me het dagje wel daar in Vilsteren, wat een feest om al die boeren en vrouwen weer eens te zien! Jan en ik hebben er gelijk maar een weekendje uit van gemaakt. We bleken in hetzelfde hotel te overnachten als Gerhard en Myrthe, die in Vilsteren met hun wijn op de boerenmarkt hadden gestaan.
We hebben de volgende ochtend gezellig met elkaar ontbeten en in het zonnetje aan de Vecht koffie gedronken voordat we weer naar het wachtende werk tussen de druiven en koeien terug zijn gegaan. Want ja, het was zulk prachtig weer: Gerhard moest scheuten snoeien, bij ons moest er hoog- en hoognodig gemaaid worden.
‘Na vier jaar leer ik nog steeds’
Het is precies wat je zegt, Femke. Een heel nieuwe wereld is voor mij opengegaan. In het begin schaamde ik me er bijna voor, hoe weinig ik wist van het boerenbedrijf. En wat er allemaal gedaan moet worden om de supermarkt van een paar pakken melk te voorzien. Maaien, bijvoorbeeld. Maaien om je koeien in de winter ook gras te kunnen geven. Kuilgras, zoals bij ons, voor de koeien. En hooi voor de schapen. Mm. Waarom de schapen hooi krijgen en de koeien kuil, zal ik straks eens aan Jan vragen. Zie je? Na vier jaar leer ik nog steeds.
En ja, dat afnemend aantal boerenbedrijven: wat een gevoelig onderwerp is dat. Hoe vaak hoor ik boeren en veehandelaren niet klagen over de altijd maar toenemende, onpraktische regelgeving. Het wordt allemaal leuk bedacht, en vast ook met goede bedoelingen, maar soms is het nauwelijks uitvoerbaar. Of het nu over het verplicht aantal blikken in oren gaat of over in hoeveel tijd met welk middel de veekar schoongespoten moet worden; het wekt vaak alleen maar veel ergernis. Om van de gecombineerde opgave en de meitelling nog maar te zwijgen.
Schets van een koe
Ik kan wel zeggen dat ik veel ervaring heb met subsidies en administratief ingewikkelde Europese regelgevingen, maar de onwerkbare digitale formulieren die Jan mij met vragende ogen voorlegt, gaan zelfs mijn pet soms te boven . Geen wonder dat boeren dit soort zaken steeds meer uitbesteden aan specialisten. Wat weer extra kosten met zich meebrengt. En nee, de melkprijs wordt er niet hoger van.
Laatst legde iemand mij uit waar het woord ‘schets’ vandaan komt. Je weet wel, zo’n kaart met daarop alle belangrijke gegevens van de koe. Vergelijkbaar met een paspoort, maar dan eentje met zelf aan te brengen visa voor inseminaties en kalverij. Voorop staat een schematisch tekeningetje van een koe, maar daar wordt eigenlijk niets meer mee gedaan. “Vroeger kwam er echt iemand een schets maken,” vertelde degene die het me uitlegde, “ die tekende heel precies van elke koe het vlekkenpatroon na.”
Schudden of niet schudden
Hoe eenvoudig kan het zijn? Jammer dat het zo niet meer gaat. Onze grasschudder is trouwens ook niet meer wat ‘ie geweest is. Stel je voor: eindelijk mooi weer, gaat ‘ie stuk. En overal is iedereen even hard aan het werk, dus dat Jan er eentje van de buurman kon lenen, was pure mazzel. Mazzel van korte duur, want ook die schudder gaf de geest. Zouden we te veel gefeest hebben? Hoe het ook zij, de eerste snee is nog lang niet binnen.
Het meeste gras ligt nog maar half geschud op het weiland. Net als het kleine aantal balen dat wel al ingepakt is. De oude op het erf bieden aan het eind van deze dag een prachtige rustplek om jullie deze brief te schrijven. Het is al woensdagavond en het onweer komt steeds dichterbij. Droog gras… ik denk dat we dat wel kunnen schudden.
Liefs weer,
Pauline
