Annettes moeder speelt een grote rol in haar kennismaking met vrijwilligerswerk. Annette: ‘Mijn moeder was een hele sociale vrouw met een groot hart. Iedereen die in moeilijkheden zat, bood zij een luisterend oor. Maar wat mij vooral heeft gevormd is dat wij als gezin veel kinderen hebben opgevangen die een lastige thuissituatie hadden.’ 

Kinderbescherming 

Het gezin van Annette was pleeggezin vanuit de Kinderbescherming. Annette vertelt: ‘Omdat mijn ouders allebei stevig in hun schoenen stonden, kregen wij de moeilijkste gevallen. Wij vingen bijvoorbeeld ook baby’s van verslaafde ouders op.'

Annette was toen een jaar of zestien. 'Ik kan me goed herinneren dat ik dan in de nacht vaak rondliep met een van deze baby’tjes. De eerste baby die bij ons kwam, is nu lerares Handvaardigheid. Mijn ouders hebben nog lang contact met haar gehad.’ 
 

Moeilijke tijd 

Annette herinnert zich een andere situatie die indruk op haar maakte: Annette: ‘Er was een meisje die zich heel erg afzette tegen de maatschappij en tegen haar ouders. Ze verfde haar haar in de felste kleuren, maar mijn moeder deed net alsof ze dat niet doorhad. Dan ging ze boodschappen met haar doen en iedereen draaide zijn hoofd. Maar mijn moeder zei: ‘Voor mij ben jij niet anders dan de rest.’  
 
Ik sprak haar weer op de begrafenis van mijn ouders. Ze is nu moeder van drie kinderen en schoonheidsspecialist. Zo mooi dat wij er voor haar konden zijn in een moeilijke tijd.’ 

Luisterend oor 

Annette doet zelf ook veel voor anderen. Ze vertelt: ‘Ik ben begonnen in het bestuur van de jongerensoos bij ons in de buurt, daarna werd ik jeugdouderling (in de kerk, red.). Wat ik vooral erg bijzonder vond, was een project voor kinderen van gescheiden ouders. Het verhaal van de kinderen wordt nog wel eens vergeten, maar wij boden ze een luisterend oor.’ 

Annette wordt moeder, maar gaat ondertussen door met haar vrijwilligerswerk. ‘Toen mijn dochter vaak naar Stichting Assistentiehond ging voor haar hulphond, zat ik daar vaak met een boek niets te doen. Dat kon anders, dacht ik. Vanaf dat moment ging ik bij Stichting Assistentiehond aan de slag als mijn dochter een afspraak had. Honden uitlaten, hokken schoonmaken, het maakte mij niks uit. We kregen ook vaak een extra hond mee naar huis om te trainen en één hondje loopt hier nog steeds op de boerderij rond.’ 

Ook nu Annette is verhuisd naar de boerderij van Hans, gaat ze verder met vrijwilligerswerk. ‘Vanuit het klooster in het dorp ben ik nu betrokken bij een project dat zich inzet voor verschillende goede doelen. Ik leer zo heel snel nieuwe mensen kennen, en voel me hier nu helemaal thuis. Hans is hartstikke trots op me, dat ik dit allemaal doe. Hij heeft zelf ook altijd in veel besturen gezeten, en zich ingezet voor de plattelandsjongeren in de buurt.’ 

Gewoon doen

Iedereen kan vrijwilligerswerk doen, vindt Annette. ‘Ga koffie schenken bij bejaarden of doe een spelletje met ze. Als iedereen iets doet, dan zou de wereld toch een stuk mooier zijn. Gewoon doen! Het verrijkt je leven zo enorm. Het wordt niet betaald maar geeft een onbetaalbaar gevoel in je hart.’