En ineens staat daar een cameraploeg in je woonkamer
Op zich geloof ik wel in ‘wie A zegt, moet ook B zeggen’. Maar ‘beter ten halve gekeerd dan ten hele gedwaald’ heeft op dit moment toch ook wel iets erg aantrekkelijks …
Dus spreek ik mezelf stevig toe met teksten als: kom op, je hebt wel erger overleefd. En: je bent nu veertig; over twintig jaar doe je niet meer mee aan ’n programma als Boer zoekt Vrouw. Oké, genoeg peptalk, ik ga ervoor. Maar niet de hele wereld hoeft het in dit stadium al te weten. Ik hou ’t eerst nog wel even voor mezelf en enkele intimi, dat lijkt me verstandiger en zeker ’n stuk rustiger.
Hé, kom je op tv!?
Als ik twee dagen later mijn voordeur uitloop, roept de overbuurvrouw met een stemgeluid dat zonder problemen tot in ’t naburige dorp reikt: Hé, kom je op TV?! Van schrik roep ik op dezelfde geluidssterkte terug: Wat zeg je? Om op de herhaalde vraagstelling – vrijwel geheel naar waarheid – opnieuw luidkeels te antwoorden: Géén idee! Achteraf blijkt de ontvangstbevestiging van mijn brief abusievelijk bij haar op de deurmat te zijn beland.
En hoewel die door iemand van het programmabureau keurig in een neutrale envelop was gestoken, was wel het stempel van BZV precies in het adresvenster zichtbaar. Hoezo: verstikkende sociale controle? O nee, in de Drentse dorpen heet dat noaberschap.
Wat trek ik aan? Hoe zal het gaan?
De dag van de thuisopname is inmiddels aangebroken en mij is ’t zweet inmiddels uitgebroken. Wat trek ik aan? Hoe zal ’t gaan? Kan ik me al ergens op voorbereiden? Een stukje uit mijn brief voorlezen zal me nog wel lukken. Ik ben op de lagere school tenslotte niet voor niets gevraagd om de voice-over van ’t kersttoneelstuk te zijn, bedenk ik om mezelf moed in te spreken.
Maar om zo’n slordige dertig jaar later zo even uit de losse pols voor camera te vertellen waarom ik op een boer heb geschreven, die mij nergens om heeft gevraagd, is andere koek. Slik.
Achteraf bezien viel ’t allemaal best mee. Ik kan de koudwatervrees weliswaar van m’n eigen gezicht lezen als ik mezelf in de uitzending terugzie, maar dat zal de gemiddelde kijker vast niet zo opvallen. En die merkt er ook niets van dat de thuisopname ongevraagd – en ongewenst – luister werd bijgezet door luid gezang vanaf de bovenverdieping.
Dat was afkomstig van mijn zevenjarige dochter. Toen de regisseur naar boven riep of ’t misschien wat zachter kon en met de deur dicht, antwoordde ze nogal verbolgen: maar ik zit te poepen! Even wachten met opnemen dus maar.
Marja
