Vitale, actieve schoonpa
Mijn schoonouders zijn ongeveer tien jaar geleden al van de boerderij vertrokken. Dat hele hoofdstuk heb ik dus niet van dichtbij meegemaakt. Maar over de rol van schoonouders én over de groentetuin gesproken, Gijsberts vader neemt laatstgenoemde nog steeds voor zijn rekening.
Hoewel schoonpa onderhand al tegen de tachtig loopt, zou je hem dat absoluut niet aanrekenen. Zeker gezien het feit hoe vitaal en actief hij nog is. Hij draait zijn nieuwe heup er niet voor om die bijna twintig kilometer van hun woning tot de boerderij fietsend af te leggen. En daar ik zelf momenteel nog volop bezig ben om mijn klustalenten aan de binnenkant van de boerderij uit te breiden, ben ik er dankbaar voor dat Gijs’ ouders de tuin nog regelmatig voor hun rekening nemen.
Ik kijk trouwens ook wekelijks uit naar het lezen van jullie verhalen. Volgens mij kunnen we één ding wel vaststellen: het leven op een boerderij is nooit voorspelbaar of saai. Wat jij, Esther, schrijft over het losgebroken vee is heel herkenbaar, net als de situatie met dat doodgeboren kalfje bij jullie thuis Pauline (ik vraag me trouwens nog wel af welke minst boerse mogelijkheid je uiteindelijk gekozen hebt). Je weet nu eenmaal nooit wat je te wachten staat…
Koe in benarde positie
Wij hadden vandaag toevallig ook een tamelijk gekke en gelukkig uitzonderlijke situatie thuis. Één van de droge koeien had zich op bizarre wijze overdwars, tussen de stangen van een boxafscheiding door, achterin de ligboxen gemanoeuvreerd (ik hoop dat jullie een kleurrijk voorstellingsvermogen hebben).
Hoe ze daar terecht gekomen is mag Joost weten, maar Joost hoefde mij niet te uit te leggen dat de weg terug geen klaar klontje was. Ze lag werkelijk van haar kop tot aan haar staart volledig klem. Zoals het een nog niet geheel doorgewinterde boerin betaamd, ben ik eerst mijn boer maar eens op de hoogte gaan stellen van dit noodgeval. Deze was al druk aan het melken, en kwam nadat hij die twee kantjes uit had direct mee om een actieplan op te stellen hoe de koe uit haar benarde positie te bevrijden. Bloed, zweet maar gelukkig nog net geen tranen heeft het gekost. Uiteindelijk stond mevrouw een poosje later weer op vier poten.
Ik ga helemaal op in zo’n moment. Het medeleven wat ik dan voel voor zo’n beest. De zorgen over het kalfje en of die alles wel goed zal doorstaan. Ik ken deze koeien. Gijs heeft er natuurlijk maar een stuk of 70 in de melkstal lopen, en ik voel me echt persoonlijk verbonden met die dieren. Er zitten natuurlijk een aantal tussen die mij meer aanspreken dan anderen, maar de meesten hebben wel iets eigens.
Als ik na zo’n moment terugdenk aan dat we vorig jaar de boerderij van Richard hadden bezocht, met zoveel koeien, dan vraag ik mij af of de boer of boerin op dergelijke grootschalige bedrijven datzelfde gevoel bij hun beesten hebben. Ik denk eerlijk gezegd wel dat die er zijn. Alleen zou mijn persoonlijke geheugencapaciteit waarschijnlijk geen 1000 koeien aan kunnen.
Voelen jullie ook zo’n binding met het vee? Zelfs jij als ‘stads watje’ Pauline? ;-)
Ik hoop jullie gauw weer te lezen,
Liefs Fem
