Winterse koude
Pauline, ik heb volgens mij zelfs hardop zitten lachen toen je schreef over de aanvulling van je garderobe. Volgens mij moeten alle boerinnen wel grote afnemers van fleece zijn. Ook ik heb inmiddels mijn H&M collectie ingeruild voor vesten en truien van het welbekende materiaal. Or you go fleece or you freeze, dat is zo’n beetje mijn lijfspreuk geweest de afgelopen tijd. De vrieskou kwam echter zo plots invallen dat ik er praktisch gezien nog niet helemaal op was voorbereid.
Nu heeft Gijs dus last van winterhanden en voeten, nou, volgens mij heb ik last van een winterlijf. Maar gelukkig is overal een oplossing voor. Sinds de mobiele erfwinkel onze boerderij weer een bezoek heeft aangedaan heb ik dankzij mijn nieuwe thermolaarzen en handschoenen geen half bevroren tenen en vingers meer gehad. Sindsdien ga ik zelfs bij min twaalf nog vrolijk over het erf, met in beide handen een emmer water voor het vee waar de watertoevoer van de drinkbakken bevroren is.
Bijna lente
Vandaag is de wereld echter ineens weer een andere plek. Toen mijn wekker vanmorgen om zeven uur ging, zag ik zowaar zonnestralen door het slaapkamerraam naar binnen vallen. Ik denk dat dit toch wel één van de meest mooie tekens aan de wand is dat de lente weldra weer aan zal gaan breken.
Ik kijk er naar uit, want hoewel de sneeuw ervoor zorgt dat je vanuit de keuken van de boerderij het uitzicht hebt op een beeld wat men zo zou gebruiken voor een ansichtkaart, geeft voor mij de lente en de zon net dat beetje extra glans aan de wereld.
Ik verlang naar het ochtendzonnetje als ik ’s ochtends bezig ben, om vervolgens lekker buiten te lunchen onder de fruitbomen in de boomgaard. En bovendien betekent de lente ook dat de koeien straks eindelijk weer naar buiten kunnen. Ik denk eerlijk gezegd dat we daar allemaal wel naar toe leven, nietwaar?
Koetjes en kalfjes
Esther, jij wilde nog van gedachten wisselen over het voeren van de kalveren. Nu ben ik er ondertussen wel achter gekomen dat iedere boer zo’n beetje zijn eigen ‘beleid’ voert. Na wat door mij uitgevoerd agrarisch forumonderzoek hier en daar kwam ik erachter dat de gemiddelde boer het ook lang niet altijd met elkaar eens is.
Hier echter krijgt het jonge grut standaard 3 liter, tweemaal daags. Mijn leermeester ;-) deed dit natuurlijk al zo. En volgens mij las ik ergens nog dat de lebmaag zelfs maar 3 liter aan kan, dus meer voeren zou zinloos zijn omdat het dan niet goed verteerd wordt.
Vaker voeren heeft echter wel degelijk effect zie ik aan een jong, half Belgisch Blauw, kalf wat we bij een koe op de ziekenboeg gezet hebben. Hij is zelfvoorzienend om het zo maar te noemen. Ik moet zeggen hij vaart er meer dan wel bij! Tegen de tijd dat de opfok kalveren dan uiteindelijk goed biks en hooi eten, bouwen we de melk af.
Maar zo’n boerinnenhandboek zou misschien toch wel een uitkomst bieden. Of nog beter en combineer het met het sociale aspect, een boerinnenclub! Hebben jullie toevallig ook al stappen in die richting genomen?
Liefs, Femke
