Ik herinner mij dat ik na een drukke dag Gijs, vanuit mijn bedje in Dokkum, het dagelijkse welterusten smsje stuurde. Ik vertelde hem dat het jammer is dat een dag maar 24 uren bevat, daar deze veel te snel om is. Gijs antwoordde mij dat hij dat gevoel ook kent. Nu weet ik ondertussen dat wonen op een boerderij eigenlijk dagelijks dat gevoel brengt! Vooral nooit vergeten te genieten dus…
Uitzicht op ziekenhuiskamertjes
Wat ik overigens erg geestig vind, dat uit jullie brieven steeds naar voren komt dat jullie stadse dames zo’n oversteek gemaakt hebben van ‘de stad’ naar ‘het platteland’. Ik ervaar dit namelijk precies andersom.
Ik woonde tot voor kort in Dokkum, en okay, dat is dan wel geen wereldstad (wel een van de elf waarvan jouw mussen al voorspelden dat deze geen schaatsbezoek zou krijgen afgelopen februari, Paulien), ik moet alleen nog steeds wennen aan de hoeveelheden asfalt en gebouwen die mij hier op wachten zodra ik de dijk af rijd.
Ik denk dat de gemiddelde reistijd van mijn huisje in Dokkum naar de dichtstbijzijnde snelweg zo ongeveer een half uur is. Terwijl ik hier op een heldere dag, bij de juiste zonsondergang, in de verte auto’s over de A9 kan zien rijden. Kijk ik bij de schemer een stukje meer naar rechts dan zie ik daar de lichtjes branden van de tientallen kamertjes van het AMC. En ik heb in mijn leven nog nooit zoveel vliegtuigen zien overvliegen als het afgelopen anderhalf jaar, soms wel vijf of zes van die gevaartes in rij, die komen aanvliegen voor een landing op schiphol.
Shoppen tijdrovend klusje
Er is een moment geweest dat ik mij wel een soort ‘provinciaaltje’ voelde. Waarschijnlijk was dit jullie nooit overkomen, maar ik ben maar even zo eerlijk om jullie erover te vertellen. Toen ik nog niet bekend was in de omgeving hier, googelde ik altijd adressen van supermarkten en winkels waar ik normaliter mijn inkopen doe. Met het selectiecriterium ‘dichtstbijzijnd’ kom je vanaf hier algauw in Amsterdam terecht. Ik realiseerde mij dat Amsterdam een drukke plaats is, maar omdat deze winkels zich niet in het centrum bevonden dacht ik dat het ’t proberen waard was.
Toen ik uiteindelijk na twee winkels te hebben bezocht, vier uur later, ons erf weer op reed kwam een nieuwsgierige Gijs even polshoogte nemen, of ik oponthoud gehad had onderweg. Ik vertelde hem wat ik van plan was geweest en kwam er achter dat mensen die hier in de regio wonen wèl weten dat het niet verstandig is op een zaterdagmiddag je überhaupt met een auto op Amsterdamse wegen te vertonen.
Van die vier uur heb ik er denk ik twee uur in de winkels, binnen een straal van tien kilometer van de boerderij, gespendeerd. De polonaise met andere weggebruikers nam veel van de resterende tijd in beslag, om van het tijdrovende klusje genaamd parkeren nog maar niet te spreken.
Wurft? Wat betekent dat?
Esther, wat leuk dat je het jonge grut ter wereld hebt mogen brengen. Het blijft toch altijd bijzonder hè, dat nieuwe leven. Hier nog geen lammetjes, maar er wordt wel het gehele jaar door gekalfd. Uiteraard help ik graag een handje waar nodig, maar Gijs mag zich gelukkig prijzen met een veestapel waarbij de kalfjes zich meestal probleemloos een weg naar buiten weet te banen. We vinden het vaak terwijl moeders al druk bezig is met het drooglikken van haar nieuwste telg.
Terwijl ik me bedenk dat ik een einde ga maken aan deze brief, vraag ik me eerlijk gezegd af wat ‘wurft’ betekent Esther. Die andere termen hebben zich inmiddels ook al genesteld in mijn vocabulaire. Paulien, is dit er eentje voor het boerinnenhandboek of weet jij al wel wat het inhoudt?
Liefs, Fem
