Enneh, is het daarom misschien een idee om, nadat onze opvolg(st)ers van start gaan (wat het einde van onze briefwisseling in zicht brengt), er nog een boerderij tourtocht achteraan plakken? Jij woont volgens mij niet eens zo heel ver van hier, Esther, en uiteraard laat ik daarnaast geen mogelijkheid onbenut om mijn geliefde Friesland te bezoeken ;-). We zouden dit zelfs kunnen combineren met het uitwisselen van hersenspinsels over een eventueel boerinnenhandboek.
Gijs op de proef gesteld
Trouwens, eerst nog bedankt voor jullie felicitaties, het is echt onvoorstelbaar hoeveel positieve gelukswensen we hebben ontvangen. Dit geeft ‘t hele wonderlijke gebeuren zo mogelijk nóg meer glans.
Esther, als verloskundige, en bovendien als moeder, weet jij natuurlijk als geen ander wat zo’n zwangerschap met een vrouw doet. Gelukkig hebben we de ergste hormonale fase er ondertussen alweer op zitten, een fase waarin ik Gijs zijn geduld en inlevingsvermogen inderdaad wel eens fijn op de proef heb gesteld.
Ik geloof bijna dat moeder natuur dit allemaal zo heel kien heeft uitgedacht, het lijkt bijna wel een soort van eerste vaderschapstest. Nu ja, ik ben heel gelukkig te mogen zeggen dat mijn liefde deze test glansrijk heeft doorstaan.
Ophouden met complimentjes
Maar Pauline, nu moet je echt eens ophouden met complimentjes te geven over hoe Esther en ik ons staande hebben gehouden sinds het emigratie gebeuren. Ik ben me er als trotse Friezin namelijk altijd van bewust geweest dat Friesland nou niet bepaald het dichtstbevolkte stukje van Nederland is. Maar zelfs dat is denk ik een understatement voor het deel waarin jij terecht gekomen bent.
En dat, Pauline, dat jij daar als stadse vrouw je draai hebt kunnen vinden, daar kan ik best bewondering voor opbrengen. Jij hebt namelijk in moeten leveren. Voorzieningen bijvoorbeeld. Ze zullen in Allingawier waarschijnlijk zelfs geen supermarkt hebben voor het handjevol mensen wat daar nog woont.
Ik heb er hier, met de stad in onze achtertuin, eigenlijk alleen maar dingen en voorzieningen bij gekregen. Of ik daar nou net op zat te wachten is een tweede natuurlijk, maar toch, iets wat er bij komt went denk ik sneller, dan dat iets waar je aan gewend was juist verdwijnt. Maar het bewijst maar weer hoe flexibel iemand kan zijn, en zeker wanneer de liefde een drijfveer is.
Geen Beppie meer in de vriezer
Ik moet zeggen dat veel veranderingen daarbij ook gewoon snel wennen. In de logeerweek keek ik bijvoorbeeld nog enigszins bedenkelijk op van het feit, dat we zojuist een stukje ‘Beppie’ op ’t rooster van de openhaard hadden klaargemaakt. Natuurlijk smaakte Beppie uitstekend, maar zodra het stuk vlees op mijn bord een naam (en zo’n beetje gezicht) krijgt vindt er toch een heroriëntatie plaats onder mijn smaakpapillen.
Tot die tijd vond ik het juist prettig dat de filetlapjes die ik bereidde er onherleidbaar uitzagen. Zo speelde zich destijds, al kauwend op Beppie, een kleine interne discussie af in mijn hoofd. Of ik dit nu juist wel of niet kon waarderen en of het stukje vlees zijn weg uiteindelijk nog wel zou gaan vervolgen richting de rest van mijn spijsverteringsstelsel.
Nou, ondertussen kan ik jullie vertellen dat er bijna geen Beppie in de vriezer over is, en als ik eerlijk ben vind ik het nu juist ontzettend fijn dat ik weet waar het vlees dat we eten vandaan komt. Gijs behandelt zijn koeien goed, met respect en liefde, en ik vind het zo fijn dat ik met zekerheid kan zeggen dat het dier wat wij consumeren een goed leven gehad heeft.
Ik zou niet anders meer willen, alhoewel, sinds één van de kuikens die ik dit voorjaar kreeg toch echt een haantje blijkt te zijn, zal ik toch nog wel een drempeltje moeten passeren wanneer hij als haantje de voorste de pan in gaat…
Uitkijkend naar jullie verhalen,
Liefs Femke
