Ik wil graag beginnen met vertellen over dat ons leven, sinds de openbaring van de bijzondere wijze waarop Gijs en ik elkaar hebben mogen leren kennen, eigenlijk geen dag meer hetzelfde geweest is. Enerzijds natuurlijk omdat je het leven gezamenlijk hervat, en met of zonder boer leven dat maakt nog wel een ‘klein’ verschil ;-) , maar anderzijds ook omdat je van de 1 op de andere dag veel meer kennissen gekregen hebt. Of in ieder geval, mensen die jou kennen, omdat ze in de gelegenheid waren ons kennismakingsavontuur op de voet te volgen.
Hart op de tong
Dat brengt een aantal dingen met zich mee. Ik denk namelijk dat mijn ‘integratie’ in Abcoude nooit zo snel gegaan was, wanneer mensen niet het gevoel hadden gehad mij al (bijna persoonlijk) te kennen. Het kletst nou eenmaal heel gemakkelijk weg, de meesten weten al hoe je heet en hebben soms bijna het gevoel al bij ons aan de keukentafel gezeten te hebben op onze boerderij. Ik ben sowieso altijd iemand geweest die gemakkelijk een praatje in de supermarkt aanknoopt met een wilvreemde, dus je kunt je voorstellen dat dit mijn leven nog wel wat extra kleur heeft gegeven…
De andere kant van het verhaal is, en soms best vervelend voor iemand die het hart op de tong heeft, dat je ook wel eens het gevoel hebt dat je niet meer alles zo maar en tegen iedereen kunt zeggen. Omdat je nou eenmaal niet àl je persoonlijke verhalen terug wilt lezen in een krant, een blad of ergens op het wijde web. Hoewel jullie misschien vinden dat dit gevolg een consequentie is die wij op voorhand in hadden moeten schatten, hoop ik wel dat iedereen zich realiseert dat er bij iedereen wel iets kan spelen wat je graag eerst nog even een tijdje voor jezelf wilt houden. Wij zijn voor ons gewoon Gijs en Fem, met een heel normaal leven, net als ieder ander, met onze eigen onderonsjes. We hebben alleen dus wel die extra kennissen.
Dankbaar en dolgelukkig
Ik werd na een telefoontje van een zeker roddelblad, weer met mijn neusje op de feiten gedrukt. Ons laatste ‘nog even onderons nieuwtje’ is zich inmiddels een weg naar de buitenwereld aan het banen. En daarom nu deze brief, want hoewel wij het liever nog even een onderonsje gehouden hadden, als het dan toch bekend wordt, vertellen wij jullie het goede nieuws het liefst zelf.
Gijs en ik zijn heel dankbaar en dolgelukkig dat we kunnen vertellen dat we een kindje krijgen. Een broertje of zusje voor de liefste grote broer Romke, die natuurlijk zelf het meest op een broertje hoopt. Waar hij ook al druk namen voor aan het verzinnen is (hoewel deze zelf bedachte namen waarschijnlijk meer aansluiting vinden bij een fantasie figuur in een tekenfilm). Het mag in ieder geval duidelijk zijn dat we er allemaal erg blij mee zijn…
Nu weten jullie denk ik wel wat ik bedoel met het lente gevoel van deze brief, want wat is het lente: Lammetjes die inmiddels geboren zijn, de buitenwereld die steeds meer opgroent, en dat kleine grote wondertje wat aan het groeien is in mijn buik…
Liefs, Fem
