Saskia, wat fijn dat jullie zo genieten. We gunnen jullie het van harte. En Evelyne, we leven ook erg met jou mee, want het lijkt ons verschrikkelijk om telkens weer afscheid te moeten nemen, zowel van Wim als van je jongens als je weer naar Tanzania vliegt. Johan zou er gek van worden, zegt hij, en kan mij niet zo lang missen. Ik hem ook niet trouwens.
Vliegende mieren
Vertelde ik in mijn vorige brief over de vliegenfamilie die zijn intrede had gedaan, wel nu… Onlangs loop ik ‘s morgens richting badkamer via het ‘kantoortje’, en wat zie ik? Een hele zwerm vliegende mieren die net op het punt stond om uit te vliegen. Daar kon ik dus net op tijd een stokje voor steken en voorkwam ik zo dat alles binnen zwart zou zien van de vliegende mieren. Pfff.
En jaaaaaaaaa, hij is binnen: de verblijfsvergunning. Eindelijk legaal. Ik heb mezelf meteen laten schrijven in Varde en ik heb ook gelijk een CPR nummer gekregen, wat ongeveer hetzelfde is als je BSN nummer. Alles gaat hier op CPR-nummer.
Ik heb al eens verteld, geloof ik, over de prachtige luchten hier. Zó helder. Ook de ondergaande zon geeft erg mooie plaatjes. Het is zo jammer dat je niet echt op foto kunt vastleggen hoe mooi het is, die kleuren.
Het wordt hier `s nachts ook niet helemaal donker. 's Avonds om 23.00 uur kun je nog rustig een boek lezen buiten en om middernacht zie je nog steeds in het noorden een lichte hemel.
Heksen verbranden
In Denemarken vieren ze langste dag niet op 21 juni maar op 23 juni. Dit feest heet Sankt Hans. Dat is gezellig samen eten en daarna wordt een vuur gemaakt om de heksen te verbranden (eh nee, ik leef nog.).
Op 26 juni zijn we richting Nederland vertrokken. Een druk programma voor de boeg. Mijn zus en zwager waren, jawel, 50 jaar getrouwd en dat moest gevierd worden natuurlijk. Ook hebben we Johans ouders bezocht dat weer super gezellig was, maar helaas altijd tekort. We kregen in Lage Zwaluwe ook nog bezoek van een journalist van BN de Stem, die ons interviewde en RTL Boulevard benaderde ons voor een kleine reportage.
Bekende Nederlander
In hetzelfde weekend werd de Nationale Rundvee Manifestatie gehouden in Zwolle. Daar moesten we natuurlijk ook even een kijkje nemen. Je bent boer of niet. Helaas hebben we weinig gezien, want het was drie stappen zetten en weer stilstaan. We hadden verwacht dat het wel een beetje overgewaaid zou zijn.
Als mensen stiekem foto's gingen maken, werden we een beetje baldadig en zwaaiden we heel uitbundig en uitgebreid. De grap werd hier meestal wel van ingezien. Je kunt en mag ook gewoon tegen ons praten hoor. Later vroeg ik aan Johan: ‘En, hoe voelt dat nou, een bekende Nederlander te zijn?’ Johan: ‘Nou niks anders dan anders, alleen bij het schij......, stinkt het niet meer zo.’ Nou ja zeg. Daarna zijn we doorgereden naar Friesland voor een gezellige BBQ met vrienden van Radio Release.
Zondag reden we terug en dat was minder grappig, omdat we de wedstrijd van het Nederlands elftal tegen Mexico moesten missen. Man, man, man, stressen was dat. Op de radio kregen we weinig mee, maar via sms-contact bleven we op de hoogte. In de auto hing een oranje slinger en die heeft uiteindelijk wel geholpen. Toen het eindsignaal geklonken had, kon ik het niet laten om even de oranje slinger buiten het raam te laten wapperen. Hoezo, chauvinistisch.
Na de overwinning moesten we in Duitsland toch wel even koffie gaan drinken en uiteraard MET de oranje slinger om de nek.
Ook Mette is supporter van Oranje
Gelukkig konden we de volgende wedstrijd wel weer gewoon, nou ja gewoon, kijken. Allemaal uitgedost in oranje zaten we voor de tv. Ook Mette. Wat een wedstrijd! Johan zat op een gegeven moment al met de telefoon in de hand om 112 te bellen. De Deense commentator vond DE wissel echt niet kunnen, maar wij waren er blij mee.
Leeft WK-voetbal bij jullie ook zo, in Tanzania en in Frankrijk? Jammer natuurlijk dat de Fransen alweer thuis zijn. Als jullie deze brief lezen, is de halve finale al gespeeld tegen Argentinië. Ik hoop dat we in onze volgende brieven kunnen zeggen dat we enorm trots zijn op ‘onze’ jongens en dat ze wereldkampioen geworden zijn.
Dikke kus en knuffel uit Denemarken en tot schrijfs,
Ingrid
