Wat fijn trouwens, Fiona, om te zien dat er bij jullie nog zoveel weidevogels zijn. Eens schijnt onze polder er ook vol mee gezeten te hebben, waarbij Gijs zich altijd met toewijding inzette om te helpen een goede leefomgeving voor de potentieel broedende paren te creëren. Helaas heeft het oprukken van de stad (Amsterdam) er mede voor gezorgd dat de grens waar zich nog weidevogels bevinden steeds verder schoof, waarbij het nu zelfs een unicum is als je nog een nestje vindt. We hebben hier nogal veel predators waaronder kraaien en vossen.
Het krioelt hier van de vossen
Toen ik afgelopen februari met een van onze paarden door de sneeuw in het land liep, heb ik met verbazing zitten kijken naar alle sporen van met name vossen die zich daar bevonden. Het krioelde er werkelijk van, zo’n massale aanwezigheid daar had ik niet verwacht. Dat er zoveel bedrijvigheid in je achtertuin plaatsvindt waar je niets van mee krijgt, is een gekke gewaarwording.
Een vossenspoor herken je aan het kenmerk dat deze zijn achterpoot in de afdruk van zijn voorpootje zet. Je ziet dus in feite alleen het spoor van twee pootjes. Meestal zie je daarbij nog een klein ‘sleepje’ van zijn staart, die vaak net de sneeuw raakt. Hoewel ik vossen prachtige beesten vind, heb ik minder sympathie voor deze viervoeters gekregen sinds ze mijn kippen roofden. Daarbij zijn ze volgens Gijs medeverantwoordelijk voor het wegtrekken van de weidevogels, wat natuurlijk erg jammer is.
Even uit balans door bekendheid
Wilma, ik had inderdaad al iets mee gekregen over het verschijnen van de ‘MARTIN’. Ik denk altijd maar dat iets dergelijks niet op toeval berust kan zijn, maar dat het zo heeft moeten zijn. Een rol die jullie op het lijf geschreven lijkt te zijn, emotioneel gezien zo verbonden, zo kun je iets wat je in de schoot geworpen krijgt (de bekendheid dankzij BZV) op een goede manier inzetten. Jullie lijken precies de juiste en integere mensen om dit op je te nemen, dus nogmaals toeval bestaat niet.
Wat betreft het werken staat er een behoorlijke ‘carrièreswitch’ op stapel. Voordat Gijs in beeld kwam, werkte ik als WMO consulent bij twee Friese gemeenten. Heerlijke baan en fijne collega’s. Toen Gijs en ik elkaar leerden kennen, volgde ik naast die drie dagen werken daar nog een studie (mwd) op de hogeschool in Leeuwarden. En toen kwam die bekendheid om de hoek kijken. Ik moet zeggen, in het begin heeft mij dat wel uit balans gebracht. Natuurlijk was de balans met drie dagen werk, een voltijdstudie en een klein kereltje thuis, misschien niet super stevig, ik redde het (met een super oma als oppas, die ALTIJD voor me klaar stond) altijd goed en ‘fietste‘ overal vrolijk doorheen.
Toen ik vervolgens nog ieder weekend richting Abcoude tufte, en daarbij door een periode ging waarbij ik dus echt wel even moest wennen, heb ik ervoor gekozen om de studie stop te zetten, omdat ik anders waarschijnlijk al mijn levenstaken niet voor 100% zou kunnen volbrengen. Uiteraard bracht het verhuizen naar Abcoude met zich mee dat ik uiteindelijk ook afscheid moest nemen van het werk en mijn collega’s bij de gemeente.
Zorgdag voor Gijsbert
We hebben er bewust voor gekozen dat ik niet gelijk aan het werk ben gegaan in deze regio. Het was vooral belangrijk voor me dat mijn kleine schat hier eerst een bestaan op zou bouwen, en zich thuis zou gaan voelen. Nu moet ik zeggen dat na bijna anderhalf jaar, deze missie geslaagd is, en ik niet kan wachten om weer aan een nieuwe uitdaging te beginnen. Mensenwerk is helemaal mijn ding en dat is juist het aspect wat ik in mijn baan bij de gemeente zo kon waarderen, minder leuk vond ik het voortdurend rapporteren en verantwoorden.
Het zal jou waarschijnlijk bekend in de oren klinken, Wilma. Nu ben ik aangenomen in een baan die mij wat dat betreft waarschijnlijk niet teleur zal stellen: Ik ga in een ziekenhuis hier in de buurt aan de slag in een werken/leren traject als verpleegkundige. Drie dagen op de afdeling en wekelijks één dag naar school.
Uiteraard is dit alles niet mogelijk zonder goede opvang voor de kindjes. Nu gaat mijn stoere boer straks één dag per week voor zijn rekening nemen. We moeten dus bijvoorbeeld nog een verrijdbare box voor op het erf, mocht hij onze ondernemende dochter even niet onder de duim kunnen houden in verband met bijvoorbeeld een kalfkoe.
Bedankt oma Dokkum!
Daarnaast heb ik een hele fijne gastouder gevonden, die zo’n 500 meter verderop aan de dijk woont. Twee buurvrouwen hebben daarnaast al aangegeven dat ik bij nood een beroep op hen mag doen, en diezelfde lieve oma zal straks iedere maand een week bij ons komen (met de trein) om in ons gezinnetje te helpen en dan kan ze tijd in halen met de kleinkinderen. Dat is wel even een bedankje waard, bedankt oma Dokkum! ;-)
Zo een heel verhaal alweer, ik hoop dat het nog past! Ben benieuwd naar jullie verhalen. En Wilma, betekent jouw laatste opmerking dat er bij jullie ook ontwikkelingen op komst zijn op verhuisgebied?
En zowaar wordt het lente :-)
Liefs,
Femke
