Femke, je schrijft dat ‘mijn plek innemen’ zo natuurlijk lijkt te verlopen. Zo voelt dat ook. Er is veel herkenning bij elkaar, bij onze gezinnen en bij het opvoeden van vier kinderen in combinatie met een druk bedrijf of intensieve baan. Omdat niet alles perfect kon gaan, herkennen we de keuzes die we maakten, soms maakten we dezelfde keuzes, soms deden we het een beetje anders.
In die herkenning ligt het als vanzelfsprekende samengaan. Om dit te bereiken zijn de dagelijkse en niet-dagelijkse dingen regelmatig onderwerp van gesprek, juist ook als ze zo vanzelfsprekend lijken. Wat het voor ons extra leuk maakt is de humor, mijn Lief en ik lachen en plagen wat af samen.
We komen wel binnen z’n allen!
Tsja, dat op twee plekken thuisvoelen, was er niet gelijk, dat snap je. Het gevaar van nergens thuishoren, ligt ook bij mij op de loer. Het werken en heen en weer switchen van twee huizen riep bij mij de vraag op: ‘Hoe vind ik de balans en waar vind ik rust?’ Inmiddels heb ik geleerd om op beide plekken af en toe ‘mijn eigen ding’ te doen.
Onze kinderen zullen niet samen één gezin gaan vormen, ze hoeven dus niet zoveel met elkaar. Dat maakt hun ontmoetingen gezellig en ontspannen, zoals spelletjes doen, grappen maken en stoere verhalen vertellen. En natuurlijk contact houden via Facebook.
De ontmoetingen breiden zich steeds verder uit naar de vier oma`s, opa en andere familie. Opa, mijn vader, heeft verstand van koeien en trekkers. Omdat de kinderen van Mart geen familie meer op een boerderij hebben vinden de zoons dat prachtig: Opa weet zelfs hoe je een trekker moet repareren! Dan gaan we op een zondag met z`n elven - in drie auto`s - naar opa`s verjaardag. Ik kan jullie zeggen: we komen wel binnen met z`n allen!
Al snel worden er contacten met nieuwe de nichtjes en neefjes gelegd en horen Mart`s kinderen er helemaal bij. De boerderij van mijn zus en zwager wordt met veel interesse bezichtigd, om vervolgens tot de conclusie te komen dat kippen houden toch echt iets anders is dan koeien houden.
Martin kan niet meer zonder apps
De vorige keer schreef ik over mijn herkenning op de boerderij. Je vraagt je misschien af: Is er dan niets in het boerenleven veranderd in al die jaren? Jazeker wel! In het moderne boerenleven is de computer niet meer weg te denken om allerlei zaken te regelen.
Waar een boer vroeger aan het drukke gedrag van een koe zag dat deze tochtig (vruchtbaar) was, gaat er nu een lampje branden in de stal. Vervolgens kun je op de daarvoor bestemde site zien welke koe er tochtig is en meld je die koe direct aan bij de KI (Kunstmatige Inseminator).
Ook een geboren kalf, een verkocht kalf en een koe die weggaat, meld je via een site bij de desbetreffende instantie aan. Laatst vroeg iemand: ‘Is Martin zo hip dat hij een smartphone heeft?’ Ja dus, met apps van de sites. Hij kan niet meer zonder…
Koeien herkennen aan de uiers
Fiona en Monika, wat goed dat jullie de koeien leren kennen. Ik ken hooguit een paar koeien aan de uiers, dan weet ik dat van die koe maar drie spenen (tepels) gemolken hoeven te worden. Mijn boer vertelt vaak over zijn bedrijfsvoering en over diergezondheid en ik lees er ook af en toe iets over. We sparren er regelmatig over met elkaar en met de zoons. Zo komt het soms tot een andere aanpak, bijvoorbeeld bij het voorbehandelen – handelingen voor het melken - van koeien.
In de vorige brief schreef ik dat ik naar het voorjaar uitkeek. Helaas is hier nog niets te zien wat op bloeiende bollenvelden lijkt. Ik hoop er de volgende keer wel een foto van te kunnen sturen.
Lieve groet, Wilma
