og maar nauwelijks bekomen van de schrik na de brief van Esther over het overlijden van Pieters moeder, lees ik zojuist het geweldige bericht van Femke over haar zwangerschap. Femke, Gijs, wat fantastisch! Van harte gefeliciteerd allebei! En grote broer Romke natuurlijk ook! : -)
Ach Esther, het heeft me echt geraakt, dat jouw schoonmoeder zo plotseling overleden is. Ik zie je schoonouders steeds voor me, zoals jullie met Yvonne zaten te eten in die extra uitzending in januari dit jaar. Terwijl je schoonvader nog wat tegensputterende, droeg zij al met de grootste vanzelfsprekendheid de hele boerderij over aan haar zoon met zijn pas verworven gezin. Dat hun naar elders verplaatste leventje samen uiteindelijk maar van zo’n korte duur was, breekt mijn hart. Jan en ik wensen jullie en je schoonvader alle liefs en sterkte met dit grote verlies.
Zo blij voor jullie!
En ach Femke, een kindje! Een kindje met Gijs! Ik ben zo blij voor jullie, dat ik de snotterlap er gelijk wéér bij kan pakken. Van vreugde uiteraard, deze keer. Ik durf het haast niet te vragen, maar hoe ver ben je al? Je blijft je geliefde penvriendinnen nu wel stap voor stap op de hoogte houden, toch? ;-)
Esther, jij verrast me voortdurend met al je verhalen. Toen ik mijn eerste brief aan jullie schreef, had ik een beeld voor ogen van twee waarschijnlijk nog onwennige stadse vrouwen op een boerderij waar alles nieuw en anders voor ze is. Ik bedoel, zo trippel je nog op hakjes door je wereld van beton en asfalt, en voor je ’t weet sta je in de veel te grote laarzen van je nieuwe vriendje vastgezogen in klei en stront. Zoals er halve en hele zonsverduisteringen bestaan, heb je ook gradaties in cultuuromslagen. Voor mij was de verhuizing van Rotterdam naar Allingawier zonder meer een volledige omslag. Ik heb er maanden over gedaan voordat ik er überhaupt over schrijven kon.
Zo trots op mijn schoonmoeder
Jij daarentegen steekt al vrijwel meteen je handen in drachtige schapen om daar vervolgens ongeschonden lammetjes uit te halen. En nu blijken er aan diezelfde handen ook nog eens groene vingers te zitten. Waarmee je in een halve slotregel snel even een bramenstruik snoeit. Eh… waar in Den Haag woonde jij precies?
Ik woonde op een flatje en mijn tuin was een balkon. Met daarop een paar planten in potten. Een daarvan bleek uiteindelijk nog net levend genoeg om voor verhuizing naar Friesland in aanmerking te komen, waar hij onder de beschermende hoede van mijn schoonmoeder in de grond is gezet. Nu, vier jaar later is hij dankzij haar zorg die van mij eindelijk te boven. Nee: ik heb geen groene vingers. Het is dan ook puur dankzij mijn schoonmoeder dat wij hier uit eigen tuin kunnen eten.
Mijn schoonmoeder is een ontzettend lieve schat. Ik ben apentrots op mijn schoonmoeder, en op het feit dat ze hier kon blijven wonen, in haar eigen huis in het onze. En zo goed als zij al die jaren voor Jan heeft gezorgd, zo goed zorgt ze ook voor haar planten, bloemen en struiken. Ze is trouwens niet alleen goed in tuinieren en groente verbouwen. Ze bakt de lekkerste appeltaarten. En ze kan ook fantastisch breien. Sokken, bijvoorbeeld.
Dus Femke, misschien dat er wel een piepklein paar geitenwollen sokjes jullie kant op gaat komen! ;-)
Esther, wil je alsjeblieft nog even wat uitleg geven over die hond van jullie? Begrijp ik nou goed dat hij lammetjes eet?
Dikke kus allebei,
Pauline
